Thuis!

Ja, daar is hij eindelijk! Onze laatste blog. Inmiddels zijn wij al 2,5 week thuis, en de tijd vliegt.

De terugreis naar huis ging goed. Zo goed hadden wij niet durven dromen. Zowel Jiska  als Luc hebben in het vliegtuig heel veel geslapen. Luc paste precies in een babybasket, waardoor hij heel rustig en relaxed kon liggen. De laatste drie uurtjes was hij het wel zat, maar dat was toch wel echt heel logisch na al 24 uur onderweg te zijn.

Eenmaal in de lucht neem je toch afscheid van een land die je zo dierbaar is geworden. Het kindertehuis waar Luc woonde, de lieve mensen, de cultuur, de natuur en de drukte van Manilla. Het is net als Sri Lanka, een land dat helemaal bij ons gezin hoort. Een land waar wij van houden en waar wij weer zo snel mogelijk naar terug willen.

Onze aankomst op Schiphol was in één woord: Super! Wat hebben wij genoten. Er stonden zoveel lieve familie en vrienden op ons te wachten. Het was overweldigend, zo'n mooi moment. Luc zat heerlijk rustig in de draagzak en liet alles rustig over zich heen komen.
Ook thuis wachtte ons een verrassing. Het huis was prachtig versierd en de tafel stond vol prachtige bloemstukken en cadeaus. Wat zijn wij verwend!

En nu zijn wij heerlijk thuis, en wat gaat het goed! Luc geniet van alle aandacht en is een heuse knuffelbeer. Het kan maar niet op. En dat vinden wij natuurlijk geen van allen erg. Hij speelt en kraait van plezier en hij heeft zo'n lief lachje.

De nachten zijn wel een stukje pittiger. Hij wil liever niet in zijn eigen bedje slapen en slaapt dus vaak lekker tussen ons in. Maar ook daar is hij niet snel tevreden. Nee, Luc wil eigenlijk alleen maar op ons buik slapen. Het voelt natuurlijk veilig en vertrouwd voor hem. En voor de hechting is het natuurlijk ook heel goed. Dat wij zo af en toe een nachtje wat minder onze ogen dicht doen, nemen wij dan ook maar voor lief.

Inmiddels hebben wij ook weer het Nederlandse ritme te pakken. Dat was de eerste week nog wel een dingetje. Wij hadden best last van een jetlag, en zaten gerust 's morgens om vier uur schoon en fris aan ons ontbijtje ons te verwonderen dat het buiten toch zo lang nog donker en stil bleef. Maar inmiddels is dit euvel voorbij.

Verder nemen wij heel veel rust. Wij zijn lekker veel met elkaar thuis en genieten gewoon van het samen zijn en de kleine dingen:
* Een kusje door het traphekje heen
* Luc die 's morgens bij het wakker worden eerst heel hard kaaaaa (=Jiska) roept
* Of als Jiska met Luc in haar poppenwagen trots door de kamer heen draaft
* Luc die als hij schaterlacht zijn handje voor zijn mond doet
* Of gewoon als ze samen in bad zo heerlijk aan het spelen zijn
En nog zoveel meer!
Wel honderdduizend keer per dag beseffen wij hoe mooi het is om ouders te zijn. En wat een rijkdom wij daarin mogen ervaren.

Een periode van hechten ligt voor ons. Wij zien echt wel dat daarin al flinke stappen gemaakt zijn, maar toch is Luc hierin nog zo kwetsbaar. Zijn wereldje is zo enorm veranderd. Voor ons alle reden om heel rustig aan te doen. Zo ontvangen wij voorlopig thuis nog geen bezoek, gaat Luc zolang het mogelijk is nog even niet mee naar het schoolplein en houden wij hem vooral dicht bij ons, als wij voor hem onbekenden zien en spreken.
Dit alles doen wij om Luc een veilige basis mee te geven, waarin hij leert dat wij zijn papa, mama en grote zus zijn, en dat hij bij ons hoort en veilig is. Een basis, die voor zijn toekomst zo ongelofelijk belangrijk is. Wij willen onze uiterste best doen om dat proces met elkaar goed te doorlopen.

Wij hebben gemerkt, gehoord en gelezen dat er heel veel mensen hebben meegelezenmet deze blog. Wij krijgen veel mails, berichten, apps en heel veel kaarten. Iedereen bedankt voor alle lieve woorden en het meeleven met ons!

Wij willen deze blog afsluiten met een Bijbeltekst uit Jesaja 43:5-7 die op Luc's aankomstkaartje stond. Een tekst waaruit wij in de hele adoptieprocedure veel aan gehad hebben en die wij graag met jullie willen delen.
God alle eer voor onze lieve kinderen die wij op zo'n wonderlijke wijze van Hem gekregen hebben!

Wees niet bevreesd, want Ik ben met u.
Vanwaar de zon opkomt, zal Ik uw nageslacht halen
en vanwaar zij ondergaat zal Ik u bijeenbrengen.
Ik zal zeggen tegen het noorden: Geef!
En tegen het zuiden: Weerhoud niet!
Breng Mijn zonen van ver,
en Mijn dochters van het einde der aarde
Ieder die genoemd is naar Mijn Naam,
die heb Ik tot Mijn eer geschapen, die heb Ik geformeerd, ja, die heb Ik gemaakt.

Liefs Harry, Marilene, Jiska en Luc

Manilla

Na een heel relaxed dagje gisteren, zijn wij vandaag na een goede vlucht weer aangekomen in Manilla. Luc had het tijdens de vlucht niet heel erg naar zijn zin. Een dreumesje wat nog geen 30 cm bewegingsvrijheid heeft is ook best wel beperkt, eigenlijk. Dat gaat straks wat worden tijdens de lange vlucht, terug naar huis.

Na de vlucht van Bohol naar Manilla gingen wij direct door naar het ICAB. Wij kregen alle officiële documenten voor de adoptie, waaronder het paspoort van Luc en zijn Visum. Hiermee werd de adoptieprocedure helemaal afgerond in de Filippijnen. Wat zijn wij hier dankbaar voor!
De medewerker van het ICAB, die het matchingsproces tussen ons en Luc had georganiseerd, wilde Luc graag nog even vasthouden. Maar zodra ze Luc in haar armen had, stak hij zijn armpjes direct naar ons uit. Hij wilde toch echt veel liever weer direct terug naar ons.

Na het ICAB stond een bezoek aan het KBF gepland. Na een gesprek met de directeur en een rondleiding door het kantoor konden wij dan eindelijk weer naar ons inmiddels vertrouwde hotel in de Legend Villas. Nog 1 nachtje zullen wij hier slapen en dan... terug naar huis!

Terug naar huis... oei, wat hebben wij hier zin in! Wij kijken er zo naar uit om al onze lieve familie en vrienden weer te zien. Om hen te kunnen omhelzen en natuurlijk om hen vol trots onze Luc te laten zien.
Morgenavond 19:00 uur plaatselijke tijd zullen wij vanuit ons hotel vertrekken naar de luchthaven van Manilla. Ons vliegtuig zal 23:59 uur opstijgen. Na een tussenstop op Qatar hopen wij zaterdag 12:40 uur (Nederlandse tijd) te landen op Schiphol. Wij kunnen niet wachten!

Dit zal dan ook onze laatste blog zijn vanuit de Filippijnen. Als wij thuis weer een beetje op dreef zijn, hopen wij nog een laatste blog ter afsluiting te plaatsen.

Net voordat wij de opstegen op Bohol hadden wij het nieuws gelezen dat de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming aan staatsecretaris Dijkhoff geadviseerd heeft per direct te stoppen met interlandelijk adoptie. En dan ineens stromen de tranen over de wangen.

Ik kijk naar Jis en bedenk wat er van haar geworden zou zijn als wij haar niet gekregen hadden. 5 jaar geleden kregen wij haar in onze armen. Een heel klein meisje van 5 pond. Ondervoed en met heel veel tekort aan liefde en aandacht. Eenmaal aangekomen in Nederland vertelde onze adoptiearts, dat Jis echt net op tijd voor adoptie was afgestaan. Als wij later waren gekomen had dit kleine meisje het niet overleefd.

En dan kijk ik naar Luc. Ons kleine mannetje kwam echt niet in aanmerking voor binnenlandse adoptie. Gewoonweg omdat binnenlandse adoptie in de Filippijnen bijna niet voorkomt. Veel mensen in de Filippijnen zijn straatarm en totaal niet in staat om een kindje te kunnen adopteren, en er zijn zoveel kinderen in nood...

Stel, dat interlandelijke adoptie niet was toegestaan, wat zou er van onze kindjes geworden zijn?

Er zijn zoveel kindjes over de wereld die niet in aanmerking komen voor binnenlandse adoptie. Gewoonweg omdat er in veel adoptielanden een groot deel van de bevolking al onder de armoedegrens leeft, omdat je een beperking hebt, omdat de sterren op je geboortedag op de verkeerde stand stonden, of omdat...

Ik kijk opnieuw naar mijn twee kinderen en besef hoe rijk ik met hen ben. Ze hebben allebei geen enkel DNA-deeltje van ons, maar het zijn toch onze eigen kindjes.
Wat houden wij zielsveel van ons tweetal en wat zullen wij ons enorme best doen om hen in alle liefde groot te brengen en wat een rijkdom dat wij hun kunnen vertellen over God in de hemel, die leeft!
Jis slaat haar armen om mij heen en zegt: Mam, ik hou van je. Ik kijk haar aan en zeg: lieve schat, ik hou ook zo veel van jou!

P.S.: bij de foto's staan ook nog de foto's die wij eerder niet konden uploaden.

Quality time

We maken hier heerlijke dagen door. We genieten elke dag van ons tweetal. En Luc lijkt zich prima op zijn gemak te voelen. Hij eet goed, slaapt goed. (hij komt soms wel nog 's nachts voor een fles) en zolang hij niet moe is, of honger heeft is het een heerlijk vrolijk mannetje.

Sinds gisteren zegt hij Mama en Papa. En het mag duidelijk zijn, de eerste keer dat je dit uit het mondje van je kindje hoort, springen de tranen in je ogen. Zo super mooi om dit te horen.
Ook zegt hij: Kijk en Wow.

Zaterdag zijn wij na het middagslaapje naar Alona Beach gegaan. Dit is een strand een aantal kilometer hier verderop. Wij hadden zin om wat souveniers te shoppen en hadden gehoord dat daar wat winketjes zaten. Maar wat een drukte was het daar op het strand. Er kwam werkelijk iedere 2 minuten iemand naar ons toe om te vragen of wij wat wilden kopen. Dan ging het over sleutelhangers, dan weer over een massagebehandeling en dan weer over een een of ander uitje. Het ging maar door. En wij zette steeds onze liefste glimlach op en zeiden consequent, no thank you.
Uiteindelijk hebben wij toch nog wat souvenirs weten te scoren, maar we waren toch ook best blij toen wij na een uurtje weer opgehaald werden door de taxi van ons resort.

Zondag kwamen wij hier op het resort andere Nederlanders tegen. Het was wel echt even leuk om gewoon weer in je eigen taaltje met een ander te kletsen. Zij vertelden ons dat er 10 minuten rijden hier vandaan een Bee Farm zat, wat een leuk uitje zou zijn.
Dus wij hier maandag gelijk maar naar toe gegaan. En dit uitje was zeker leuk en geslaagd. Wij belandden daar echt in een heel mooi stukje natuur. Ze verbouwden daar allerlei groente en maakten daar mooie stoffen met een weefgetouw. Er zat een restaurantje bij, waar wij een bloemetjessalade bestelden. Verder waren er nog wat souvenirswinkeltjes en een ijsjeswinkel. Het ijs werd gemaakt van kokosmelk en het hoorntje was van cassave. Wij vonden het om te smullen, maar Luc gooide na de eerste lik het ijsje met een vaart op de grond. En dat nog wel met een ijsje van eigen bodem.

Vandaag hebben wij weer een rustig dagje gehad. We hebben lekker gezwommen, met Jis Memory gespeeld, met ons viertjes uit een kokosnoot melk gedronken en gewoon lekker wat aan gerommeld.
We hoeven niet te koken, ons huisje wordt schoongemaakt maar op een een of andere manier zijn wij 's avonds toch behoorlijk versleten.

Morgen is onze echte laatste dag op Bohol Beach Club. Het is hier zo fijn geweest. Het personeel kent ons allemaal en is super lief en behulpzaam voor ons geweest. Zo vroegen wij hen gisteren of zij wisten waar wij een cd konden kopen met typisch Filipijnse muziek. Voor Jiska hebben wij zo'n cd uit Sri Lanka en die zetten wij altijd op met haar verjaardag en op Jiskadag. Nu willen wij dit natuurlijk ook graag voor Luc kunnen doen. Ze reageerden enthousiast en er zou wel wat voor ons geregeld worden. En vandaag kregen wij al een cd. We hoeven er geen cent voor te betalen. Echt zo lief.
Verder zijn ze ook heel lief voor Jis en Luc. Iedere morgen klinkt het: Goodmorning Sir, Mam, Jiska and Lucky.
We gaan morgen gewoon nog een flinke dag genieten van het strand, de zee, het zwembad en de palmbomen, de fikse regenbuien die af en toe overkomen en de zon die ook iedere dag straalt.

Het lukt even niet om meer foto's te uploaden.

Goedemorgen Nederland!

Belevenissen op zee

Vanmorgen dachten wij: wat zullen wij vandaag eens op de blog plaatsen. De blog zou niet zo lang zijn, want wat wij vooral doen is heerlijk zwemmen. Dan in zee, dan in het zwembad, zee, zwembad, zee etc. Luc geniet van het zwemmen en ook Jis doen wij hier een groot plezier mee.

Maar vanmorgen hebben wij toch wat meegemaakt:
We dachten, laten wij eens een bootje huren. Ze hebben er hier veel, in allerlei soorten en maten. Er is ook een bootje met glas in de bodem, zodat je de vissen en het koraal kan zien. Dat bootje leek ons ideaal, ook voor de kids. Zo, gedacht, zo gedaan. Wij de zee op, met dat bootje en (gelukkig!) een stuurman. De zee was prachtig. We zagen heel veel vissen. Groot en klein, maar ook gestreept, felblauw, geel zwart en oranje vissen. Wij zagen zeesterren, koraal en ook nog duikers op de bodem met van die grote zuurstoftanks op hun rug.
We hadden snorkels gehuurd en dat was fantastisch. Wij hebben rond het bootje heerlijk gezwommen en al die visjes bekeken. De stuurman had brood bij zich, en zodra hij dat in het water gooide zat je echt middenin een schol vissen die het brood kwamen oppeuzelen. Het was een super leuke ervaring.

Maar toen....

Wij zaten goed en wel weer allemaal in de boot toen ineens de motor van de boot uitviel. De stuurman proberen en proberen, maar dat ding kreeg hij niet meer aan de praat. Hij sputterde en pruttelde wat, maar nee, de motor had de moed opgegeven.
En daar zaten wij, op zee met 2 kinderen en een stuurman in een bootje zonder motor en zonder peddels, het bootje deinde behoorlijk en het begon tot slot ook nog te gieten. Wij hadden een telefoon bij ons, maar de stuurman wist geen nummer, dus daar kwamen wij ook niet verder mee.
Jullie zullen vast wel begrijpen, het was best wel spannend. De stuurman had inmiddels zijn anker uitgegooid zodat wij niet verder de zee op zouden drijven. Ons bootje was nog in het gezichtsveld van de kant, en toen heeft de stuurman staan zwaaien en staan zwaaien, met een oranje zwemvest. Lang gebeurde er niets dus de stuurman weer opnieuw zwaaien met dat ding. Uiteindelijk zagen wij beweging. Ja hoor, er kwam iemand naar ons toe met een ander bootje. Toen zijn wij uiteindelijk vastgemaakt aan dat bootje en terug naar de veilige kant getrokken.
Daar stonden ze ons op te wachten met heerlijke warme handdoeken. Wat waren wij blij en dankbaar om weer grond onder de voeten te hebben.

Verder gaat alles heel goed met ons. Luc lijkt echt te genieten van alle momenten met elkaar. Hij kan echt schaterlachen. Inmiddels krijgen wij allemaal van die lekkere lebberkusjes van hem. Echt genieten! Na het ontbijt 's morgens is hij echt wel weer moe, dus hij doet 's morgens en 's middags nog een slaapje.
Er komen 2 nieuwe tandjes bij hem door, en daar heeft hij af en toe wel last van. Hij bijt dan overal in wat tie maar tegen komt. Zo heeft hij Jiska's teen en Harry's arm al te pakken gehad. Gelukkig hebben wij een bijtring voor hem, en dat vind tie een fantastisch ding.

De natuur is hier bijzonder mooi, maar ook best een beetje griezelig soms. Van de week vonden wij een grote oranje zeester van ca. 15 cm. op het strand. Echt prachtig! Er liggen prachtige schelpen op het strand en er lopen op het strand ook van die schelpjes met een beestje erin. Echt een schattig gezicht.
Maar gisteren was er bij ons huisje wel een minimale 20 cm grote krab aan de wandel, met van die grote scharen. brrrrr.... en daarnet zat er een gekko in ons huisje. Een heel snel beestje, die lelijk schijnt te kunnen bijten...

Bohol

Wij hadden gisteren een blog willen plaatsen, maar dit ging helaas even niet door. Rond een uurtje of vijf kreeg Jiska oorpijn. Het werd steeds erger en ze huilde af en aan. Een paracetamol hielp niet, neusspray hielp niet en een troostende mama hielp ook niet. Ze heeft een groot deel van de avond en nacht huilend van de pijn in bed gelegen. Uiteindelijk zakte de pijn pas 's nachts half drie af en viel ze uitgeput in slaap. Het was super zielig. Volgens ons heeft ze nog nooit zoveel pijn gehad. Vanmorgen werd ze wakker met een loopoor, de pijn is verdwenen, waar ze zelf en ook wij heel erg blij mee zijn.

Gisteren zijn wij veilig aangekomen op Bohol. Onderweg naar het vliegtuig zie je zoveel armoede. Het gaat ons echt aan het hart. Je zou toch de hele wereld van armoede willen afhelpen, maar je staat zo machteloos. Je ziet hier zoveel huisjes gemaakt van slechts wat golfplaten. Het is ook zo logisch dat bij de minste of geringste tyfoon duizenden huisjes kapot gaan en mensen omkomen omdat er geen beschutting in hun huisje is. Er zijn mensen bedelend op straat. Er zat op een kleedje een jonge vrouw met haar blote kindje van een jaar of 2 te bedelen. Het is schrijnend om te zien. Het besef bij ons is groot, in welk een welvaart wij leven.

Op Bohol is het heel fijn. De zee, de palmbomen en de rust doen ons nu al goed. Het zeewater heeft een heerlijk temperatuurtje en Jiska vond het super om er even helemaal alleen samen met mama in te zwemmen. Wij zaten best ver de zee in, toen er een zwarte lucht aan kwam. Nog geen vijf minuten later, barstte de bui los. De regen kwam met bakken uit de lucht. Onze spullen waren doorweekt, maar wij genoten er toch best van.

Wij hebben ook de koffers maar eens uitgepakt, en dat is heerlijk. Wij leefde inmiddels al een dikke anderhalve week uit 5 koffers, maar dat waren wij toch best een beetje zat. Nu ligt alles in kasten en dat voelt goed.

Vanmiddag moest Luc er aan geloven. Zijn haar is geknipt;). Met een keukenschaar en een speelgoedkam. Hij zat bij papa op schoot, mama knipte en Jiska maakte de foto's. Hij vond het niet heel leuk, maar hij had zo lang haar, en het is hier zo warm. Een kapper kan het vast veel beter, maar hij is er best een beetje van opgeknapt.
Het personeel van het resort moest er toch wel een beetje om grinniken. Het was waarschijnlijk ook geen vertoning. Jiska vertelde hen heel trots: Mijn mama is mama, ze is zuster en nu nog kapper ook!

Naar de ambassade

Het was vandaag een warm dagje. Met 37 graden duik je het liefst de hele dag het zwembad in, maar dat ging vanmorgen nog even niet op.
Luc was vanmorgen al vroeg uit de veren. Om 4.15 uur was hij klaarwakker.

Wij zouden om 8.30 opgehaald worden om naar de Nederlandse Ambassade te gaan. Wij hadden daar om 9:30 een afspraak staan om het visum van Luc te regelen.
Maar om 8.30 was er niemand te bekennen, het werd later en later, en Luc werd het wachten best een beetje beu. Pas om 9:30 werden wij dan eindelijk opgehaald. Met het drukke verkeer in Manilla zouden we nu wel veel te laat aankomen bij de ambassade. We zouden vooraf nog een foto moeten maken voor het visum, maar eenmaal aangekomen bij de fotograaf, bleek deze inmiddels te zijn verhuisd. Dus wij zonder pasfoto naar de ambassade. Daar stond inmiddels ook een vrouw van het ICAB te wachten, die uit haar dossier een oudere pasfoto van Luc wist te vissen. Maar deze foto bleek de verkeerde maat. Onze begeleidster Helen en de mevrouw van het ICAB vonden het maar wat spannend of de foto geaccepteerd zou worden. Gelukkig kwam daar het verlossende woord van de ambassade. De foto van verkeerd formaat werd geaccepteerd. Helen kreeg er een aanstekelijke slappe lach van. Ze had er echt over in de piepzak gezeten.  

Na een verhitte reis in de taxi terug naar het hotel, zijn we maar meteen het zwembad ingedoken. Luc vind het heerlijk. Hij geniet enorm van het water. Jis heeft inmiddels diep leren duiken en zwemt ondertussen gewoon 7 meter onder water. Wij zijn natuurlijk super trots op haar.

Na Luc zijn middagslaapje zijn we nog lekker gaan shoppen en inmiddels slaapt hij als een roosje.

Met Luc gaat het goed. Het is zo'n vrolijk mannetje. Een echte kroelkont. Hij is sinds gisteren wel best aanhankelijk. Zodra een van ons uit zijn gezichtsveld is, dan krijgt hij dikke tranen.
Het is wel heel mooi om te merken dat de eerste stappen in de hechting al echt genomen zijn. In de winkel liep hij even los, maar na 3 meter kijkt hij achterom en rent dan weer regelrecht in onze armen. Zoo lief, en wij zoo blij!
Het inslapen zonder ons, levert ook dikke tranen op. Inmiddels leggen wij hem dicht tegen ons aan, en na een paar minuten slaapt hij dan al heerlijk. Hierna kunnen wij hem zonder problemen gewoon in zijn eigen bedje leggen.

Morgen hopen wij een binnenlandse vlucht naar Bohol te nemen. Hier hopen wij tot volgende week donderdag te blijven, om in alle rust, even zonder procedurestappen, verder aan elkaar te wennen en te gaan genieten van ons kroost. Als het goed is hebben wij daar WiFi, dus de blog hopen wij daar ook een aantal keer te kunnen updaten.

Bedankt voor alle lieve berichtjes, appjes, mailtjes en de heerlijke Skype telefoontjes. We kunnen onmogelijk overal op terug reageren, maar wij genieten van alle lieve woorden.

Dolblij met Luc

Dient God met blijdschap! (Psalm 100). Deze tekst stond groot op de muur in de eetzaal van Chosen Children Village, het kindertehuis waar Luc zijn eerste levensjaar mocht wonen. En wat kunnen wij deze tekst alleen maar beamen. God alle eer, die ons op zo'n bijzondere manier twee prachtige kinderen gegeven heeft.

Een heel emotionele, prachtige week ligt achter ons. Wij kunnen op geen enkele manier goed verwoorden wat wij deze week allemaal mochten ervaren. Zoveel blijdschap, zoveel liefde, zoveel bewondering en verwondering.

Dinsdag mochten wij Luc ontmoeten. Na een flinke rit van Manilla naar Chosen Children Village (CCV), kwamen wij eindelijk bij het kindertehuis aan. Liefdevol werden wij begroet door de directrice. Ze vertelde ons dat wij haar familie zijn, en zo voelde het ook echt. De band die wij met CCV hebben opgebouwd is ons heel dierbaar.

In de cottage waar Luc woonde waren ze helemaal op onze komst voorbereid. En daar was ineens onze Luc. Zo lief en klein. Echt een heerlijk mopje. Hij moest even een klein poosje aan ons wennen, maar al snel gaf hij zich helemaal aan ons over. Het waren prachtige eerste momenten.

In de dagen erna mochten wij ervaren met hoeveel liefde en toewijding Luc verzorgd is door de social workers etc. Iedereen is echt dol op hem. In het kindertehuis wonen ook veel kinderen met een beperking. Maar het is zo mooi om te zien, dat ook deze kinderen in CCV gelukkig zijn en veel liefde en aandacht krijgen.

Met Luc gaat het heel goed, hij lijkt zich goed aan te passen aan alle veranderingen die er plaats hebben gevonden. Het is echt een vrolijk kroelkontje. Hij slaapt prima, eet goed en is inmiddels gek op zijn zus. En ook Jis is gek op haar broertje. Vanavond voor het slapen gaan vertelde ze: Pap, ik ben zo gelukkig met mijn broertje. Wat een rijkdom!

Op donderdag hadden wij een officiële overdracht. Hierbij waren de directrice, de dokter, en een 4 tal social workers en het ICAB (de Intercountry Adoption Board) aanwezig. Wij konden al onze vragen stellen en zij hadden een prachtige PowerPoint gemaakt met een heleboel foto's van Luc's eerste jaar. Het was emotionele overdracht voor ons allemaal.

Vandaag hebben wij afscheid genomen van CCV. Wij zijn hen allen heel dankbaar dat Luc daar kon wonen en zich al zo goed kon ontwikkelen met alle liefde die hij kreeg.

Inmiddels zijn wij weer aangekomen in hotel The Legend Villas in Manilla. De kinderen liggen heerlijk te slapen en wij zijn moe, maar stralen ook, van oor tot oor.

@ Mochten jullie denken, wat heeft hij een bult op zijn hoofd, hij is in volle vaart tegen de tafel aangelopen:)