Naar de ambassade

Het was vandaag een warm dagje. Met 37 graden duik je het liefst de hele dag het zwembad in, maar dat ging vanmorgen nog even niet op.
Luc was vanmorgen al vroeg uit de veren. Om 4.15 uur was hij klaarwakker.

Wij zouden om 8.30 opgehaald worden om naar de Nederlandse Ambassade te gaan. Wij hadden daar om 9:30 een afspraak staan om het visum van Luc te regelen.
Maar om 8.30 was er niemand te bekennen, het werd later en later, en Luc werd het wachten best een beetje beu. Pas om 9:30 werden wij dan eindelijk opgehaald. Met het drukke verkeer in Manilla zouden we nu wel veel te laat aankomen bij de ambassade. We zouden vooraf nog een foto moeten maken voor het visum, maar eenmaal aangekomen bij de fotograaf, bleek deze inmiddels te zijn verhuisd. Dus wij zonder pasfoto naar de ambassade. Daar stond inmiddels ook een vrouw van het ICAB te wachten, die uit haar dossier een oudere pasfoto van Luc wist te vissen. Maar deze foto bleek de verkeerde maat. Onze begeleidster Helen en de mevrouw van het ICAB vonden het maar wat spannend of de foto geaccepteerd zou worden. Gelukkig kwam daar het verlossende woord van de ambassade. De foto van verkeerd formaat werd geaccepteerd. Helen kreeg er een aanstekelijke slappe lach van. Ze had er echt over in de piepzak gezeten.  

Na een verhitte reis in de taxi terug naar het hotel, zijn we maar meteen het zwembad ingedoken. Luc vind het heerlijk. Hij geniet enorm van het water. Jis heeft inmiddels diep leren duiken en zwemt ondertussen gewoon 7 meter onder water. Wij zijn natuurlijk super trots op haar.

Na Luc zijn middagslaapje zijn we nog lekker gaan shoppen en inmiddels slaapt hij als een roosje.

Met Luc gaat het goed. Het is zo'n vrolijk mannetje. Een echte kroelkont. Hij is sinds gisteren wel best aanhankelijk. Zodra een van ons uit zijn gezichtsveld is, dan krijgt hij dikke tranen.
Het is wel heel mooi om te merken dat de eerste stappen in de hechting al echt genomen zijn. In de winkel liep hij even los, maar na 3 meter kijkt hij achterom en rent dan weer regelrecht in onze armen. Zoo lief, en wij zoo blij!
Het inslapen zonder ons, levert ook dikke tranen op. Inmiddels leggen wij hem dicht tegen ons aan, en na een paar minuten slaapt hij dan al heerlijk. Hierna kunnen wij hem zonder problemen gewoon in zijn eigen bedje leggen.

Morgen hopen wij een binnenlandse vlucht naar Bohol te nemen. Hier hopen wij tot volgende week donderdag te blijven, om in alle rust, even zonder procedurestappen, verder aan elkaar te wennen en te gaan genieten van ons kroost. Als het goed is hebben wij daar WiFi, dus de blog hopen wij daar ook een aantal keer te kunnen updaten.

Bedankt voor alle lieve berichtjes, appjes, mailtjes en de heerlijke Skype telefoontjes. We kunnen onmogelijk overal op terug reageren, maar wij genieten van alle lieve woorden.