Goedemorgen Nederland!

Belevenissen op zee

Vanmorgen dachten wij: wat zullen wij vandaag eens op de blog plaatsen. De blog zou niet zo lang zijn, want wat wij vooral doen is heerlijk zwemmen. Dan in zee, dan in het zwembad, zee, zwembad, zee etc. Luc geniet van het zwemmen en ook Jis doen wij hier een groot plezier mee.

Maar vanmorgen hebben wij toch wat meegemaakt:
We dachten, laten wij eens een bootje huren. Ze hebben er hier veel, in allerlei soorten en maten. Er is ook een bootje met glas in de bodem, zodat je de vissen en het koraal kan zien. Dat bootje leek ons ideaal, ook voor de kids. Zo, gedacht, zo gedaan. Wij de zee op, met dat bootje en (gelukkig!) een stuurman. De zee was prachtig. We zagen heel veel vissen. Groot en klein, maar ook gestreept, felblauw, geel zwart en oranje vissen. Wij zagen zeesterren, koraal en ook nog duikers op de bodem met van die grote zuurstoftanks op hun rug.
We hadden snorkels gehuurd en dat was fantastisch. Wij hebben rond het bootje heerlijk gezwommen en al die visjes bekeken. De stuurman had brood bij zich, en zodra hij dat in het water gooide zat je echt middenin een schol vissen die het brood kwamen oppeuzelen. Het was een super leuke ervaring.

Maar toen....

Wij zaten goed en wel weer allemaal in de boot toen ineens de motor van de boot uitviel. De stuurman proberen en proberen, maar dat ding kreeg hij niet meer aan de praat. Hij sputterde en pruttelde wat, maar nee, de motor had de moed opgegeven.
En daar zaten wij, op zee met 2 kinderen en een stuurman in een bootje zonder motor en zonder peddels, het bootje deinde behoorlijk en het begon tot slot ook nog te gieten. Wij hadden een telefoon bij ons, maar de stuurman wist geen nummer, dus daar kwamen wij ook niet verder mee.
Jullie zullen vast wel begrijpen, het was best wel spannend. De stuurman had inmiddels zijn anker uitgegooid zodat wij niet verder de zee op zouden drijven. Ons bootje was nog in het gezichtsveld van de kant, en toen heeft de stuurman staan zwaaien en staan zwaaien, met een oranje zwemvest. Lang gebeurde er niets dus de stuurman weer opnieuw zwaaien met dat ding. Uiteindelijk zagen wij beweging. Ja hoor, er kwam iemand naar ons toe met een ander bootje. Toen zijn wij uiteindelijk vastgemaakt aan dat bootje en terug naar de veilige kant getrokken.
Daar stonden ze ons op te wachten met heerlijke warme handdoeken. Wat waren wij blij en dankbaar om weer grond onder de voeten te hebben.

Verder gaat alles heel goed met ons. Luc lijkt echt te genieten van alle momenten met elkaar. Hij kan echt schaterlachen. Inmiddels krijgen wij allemaal van die lekkere lebberkusjes van hem. Echt genieten! Na het ontbijt 's morgens is hij echt wel weer moe, dus hij doet 's morgens en 's middags nog een slaapje.
Er komen 2 nieuwe tandjes bij hem door, en daar heeft hij af en toe wel last van. Hij bijt dan overal in wat tie maar tegen komt. Zo heeft hij Jiska's teen en Harry's arm al te pakken gehad. Gelukkig hebben wij een bijtring voor hem, en dat vind tie een fantastisch ding.

De natuur is hier bijzonder mooi, maar ook best een beetje griezelig soms. Van de week vonden wij een grote oranje zeester van ca. 15 cm. op het strand. Echt prachtig! Er liggen prachtige schelpen op het strand en er lopen op het strand ook van die schelpjes met een beestje erin. Echt een schattig gezicht.
Maar gisteren was er bij ons huisje wel een minimale 20 cm grote krab aan de wandel, met van die grote scharen. brrrrr.... en daarnet zat er een gekko in ons huisje. Een heel snel beestje, die lelijk schijnt te kunnen bijten...

Bohol

Wij hadden gisteren een blog willen plaatsen, maar dit ging helaas even niet door. Rond een uurtje of vijf kreeg Jiska oorpijn. Het werd steeds erger en ze huilde af en aan. Een paracetamol hielp niet, neusspray hielp niet en een troostende mama hielp ook niet. Ze heeft een groot deel van de avond en nacht huilend van de pijn in bed gelegen. Uiteindelijk zakte de pijn pas 's nachts half drie af en viel ze uitgeput in slaap. Het was super zielig. Volgens ons heeft ze nog nooit zoveel pijn gehad. Vanmorgen werd ze wakker met een loopoor, de pijn is verdwenen, waar ze zelf en ook wij heel erg blij mee zijn.

Gisteren zijn wij veilig aangekomen op Bohol. Onderweg naar het vliegtuig zie je zoveel armoede. Het gaat ons echt aan het hart. Je zou toch de hele wereld van armoede willen afhelpen, maar je staat zo machteloos. Je ziet hier zoveel huisjes gemaakt van slechts wat golfplaten. Het is ook zo logisch dat bij de minste of geringste tyfoon duizenden huisjes kapot gaan en mensen omkomen omdat er geen beschutting in hun huisje is. Er zijn mensen bedelend op straat. Er zat op een kleedje een jonge vrouw met haar blote kindje van een jaar of 2 te bedelen. Het is schrijnend om te zien. Het besef bij ons is groot, in welk een welvaart wij leven.

Op Bohol is het heel fijn. De zee, de palmbomen en de rust doen ons nu al goed. Het zeewater heeft een heerlijk temperatuurtje en Jiska vond het super om er even helemaal alleen samen met mama in te zwemmen. Wij zaten best ver de zee in, toen er een zwarte lucht aan kwam. Nog geen vijf minuten later, barstte de bui los. De regen kwam met bakken uit de lucht. Onze spullen waren doorweekt, maar wij genoten er toch best van.

Wij hebben ook de koffers maar eens uitgepakt, en dat is heerlijk. Wij leefde inmiddels al een dikke anderhalve week uit 5 koffers, maar dat waren wij toch best een beetje zat. Nu ligt alles in kasten en dat voelt goed.

Vanmiddag moest Luc er aan geloven. Zijn haar is geknipt;). Met een keukenschaar en een speelgoedkam. Hij zat bij papa op schoot, mama knipte en Jiska maakte de foto's. Hij vond het niet heel leuk, maar hij had zo lang haar, en het is hier zo warm. Een kapper kan het vast veel beter, maar hij is er best een beetje van opgeknapt.
Het personeel van het resort moest er toch wel een beetje om grinniken. Het was waarschijnlijk ook geen vertoning. Jiska vertelde hen heel trots: Mijn mama is mama, ze is zuster en nu nog kapper ook!

Naar de ambassade

Het was vandaag een warm dagje. Met 37 graden duik je het liefst de hele dag het zwembad in, maar dat ging vanmorgen nog even niet op.
Luc was vanmorgen al vroeg uit de veren. Om 4.15 uur was hij klaarwakker.

Wij zouden om 8.30 opgehaald worden om naar de Nederlandse Ambassade te gaan. Wij hadden daar om 9:30 een afspraak staan om het visum van Luc te regelen.
Maar om 8.30 was er niemand te bekennen, het werd later en later, en Luc werd het wachten best een beetje beu. Pas om 9:30 werden wij dan eindelijk opgehaald. Met het drukke verkeer in Manilla zouden we nu wel veel te laat aankomen bij de ambassade. We zouden vooraf nog een foto moeten maken voor het visum, maar eenmaal aangekomen bij de fotograaf, bleek deze inmiddels te zijn verhuisd. Dus wij zonder pasfoto naar de ambassade. Daar stond inmiddels ook een vrouw van het ICAB te wachten, die uit haar dossier een oudere pasfoto van Luc wist te vissen. Maar deze foto bleek de verkeerde maat. Onze begeleidster Helen en de mevrouw van het ICAB vonden het maar wat spannend of de foto geaccepteerd zou worden. Gelukkig kwam daar het verlossende woord van de ambassade. De foto van verkeerd formaat werd geaccepteerd. Helen kreeg er een aanstekelijke slappe lach van. Ze had er echt over in de piepzak gezeten.  

Na een verhitte reis in de taxi terug naar het hotel, zijn we maar meteen het zwembad ingedoken. Luc vind het heerlijk. Hij geniet enorm van het water. Jis heeft inmiddels diep leren duiken en zwemt ondertussen gewoon 7 meter onder water. Wij zijn natuurlijk super trots op haar.

Na Luc zijn middagslaapje zijn we nog lekker gaan shoppen en inmiddels slaapt hij als een roosje.

Met Luc gaat het goed. Het is zo'n vrolijk mannetje. Een echte kroelkont. Hij is sinds gisteren wel best aanhankelijk. Zodra een van ons uit zijn gezichtsveld is, dan krijgt hij dikke tranen.
Het is wel heel mooi om te merken dat de eerste stappen in de hechting al echt genomen zijn. In de winkel liep hij even los, maar na 3 meter kijkt hij achterom en rent dan weer regelrecht in onze armen. Zoo lief, en wij zoo blij!
Het inslapen zonder ons, levert ook dikke tranen op. Inmiddels leggen wij hem dicht tegen ons aan, en na een paar minuten slaapt hij dan al heerlijk. Hierna kunnen wij hem zonder problemen gewoon in zijn eigen bedje leggen.

Morgen hopen wij een binnenlandse vlucht naar Bohol te nemen. Hier hopen wij tot volgende week donderdag te blijven, om in alle rust, even zonder procedurestappen, verder aan elkaar te wennen en te gaan genieten van ons kroost. Als het goed is hebben wij daar WiFi, dus de blog hopen wij daar ook een aantal keer te kunnen updaten.

Bedankt voor alle lieve berichtjes, appjes, mailtjes en de heerlijke Skype telefoontjes. We kunnen onmogelijk overal op terug reageren, maar wij genieten van alle lieve woorden.

Dolblij met Luc

Dient God met blijdschap! (Psalm 100). Deze tekst stond groot op de muur in de eetzaal van Chosen Children Village, het kindertehuis waar Luc zijn eerste levensjaar mocht wonen. En wat kunnen wij deze tekst alleen maar beamen. God alle eer, die ons op zo'n bijzondere manier twee prachtige kinderen gegeven heeft.

Een heel emotionele, prachtige week ligt achter ons. Wij kunnen op geen enkele manier goed verwoorden wat wij deze week allemaal mochten ervaren. Zoveel blijdschap, zoveel liefde, zoveel bewondering en verwondering.

Dinsdag mochten wij Luc ontmoeten. Na een flinke rit van Manilla naar Chosen Children Village (CCV), kwamen wij eindelijk bij het kindertehuis aan. Liefdevol werden wij begroet door de directrice. Ze vertelde ons dat wij haar familie zijn, en zo voelde het ook echt. De band die wij met CCV hebben opgebouwd is ons heel dierbaar.

In de cottage waar Luc woonde waren ze helemaal op onze komst voorbereid. En daar was ineens onze Luc. Zo lief en klein. Echt een heerlijk mopje. Hij moest even een klein poosje aan ons wennen, maar al snel gaf hij zich helemaal aan ons over. Het waren prachtige eerste momenten.

In de dagen erna mochten wij ervaren met hoeveel liefde en toewijding Luc verzorgd is door de social workers etc. Iedereen is echt dol op hem. In het kindertehuis wonen ook veel kinderen met een beperking. Maar het is zo mooi om te zien, dat ook deze kinderen in CCV gelukkig zijn en veel liefde en aandacht krijgen.

Met Luc gaat het heel goed, hij lijkt zich goed aan te passen aan alle veranderingen die er plaats hebben gevonden. Het is echt een vrolijk kroelkontje. Hij slaapt prima, eet goed en is inmiddels gek op zijn zus. En ook Jis is gek op haar broertje. Vanavond voor het slapen gaan vertelde ze: Pap, ik ben zo gelukkig met mijn broertje. Wat een rijkdom!

Op donderdag hadden wij een officiële overdracht. Hierbij waren de directrice, de dokter, en een 4 tal social workers en het ICAB (de Intercountry Adoption Board) aanwezig. Wij konden al onze vragen stellen en zij hadden een prachtige PowerPoint gemaakt met een heleboel foto's van Luc's eerste jaar. Het was emotionele overdracht voor ons allemaal.

Vandaag hebben wij afscheid genomen van CCV. Wij zijn hen allen heel dankbaar dat Luc daar kon wonen en zich al zo goed kon ontwikkelen met alle liefde die hij kreeg.

Inmiddels zijn wij weer aangekomen in hotel The Legend Villas in Manilla. De kinderen liggen heerlijk te slapen en wij zijn moe, maar stralen ook, van oor tot oor.

@ Mochten jullie denken, wat heeft hij een bult op zijn hoofd, hij is in volle vaart tegen de tafel aangelopen:)

Nog 1 nachtje...

Nog maar 1 nachtje slapen en dan zullen wij eindelijk bij ons 2e kindje zijn! Wat een heerlijke gedachte!
Hoe zal hij reageren, hoe zal het met hem gaan? Hoe zal Jiska reageren? Duizend en nog meer vragen dwarrelen door ons hoofd. Wij kijken weer zo naar dit moment uit. Maar voor Luc staat er zoveel te veranderen in zijn nog zo jonge leventje. Wat zullen wij ons best gaan doen om hem in alle rust te laten wennen aan de nieuwe situatie. We worden om 10.00 met de auto opgehaald door Helen. Het kindertehuis is 50 km rijden vanaf hier. Dus wij hopen zeker met het middaguur bij Luc te zijn.

Wij hebben een fijne rustige zondag achter ons liggen. We hebben echt even helemaal bij kunnen komen van alle hectiek van de afgelopen week en reis. We konden hier nog een kerkdienst luisteren, wat de zondag ook een waardevolle invulling gaf.

Verder trok er gisteren een tyfoon over Luzon, het eiland waar wij op dit moment zijn. De tyfoon was vandaag voorpagina nieuws van de kranten hier. Er zijn wel ruim 12.000 mensen geëvacueerd. Er wonen hier veel mensen onder golfplaten. Wat zullen zij het op zo'n moment extra zwaar hebben.
Gelukkig hebben wij er weinig van gemerkt. Er waaide hier in Manilla een stevige wind en het regende wel behoorlijk door.

Ook vandaag hebben wij het nog rustig aan gedaan. We hebben heerlijk gezwommen tot groot plezier van Jiska.

Helaas is ook vandaag de bril van Marilene gesneuveld. Tja.. eigen schuld is het wel. Ik had hem op bed gelegd. Hij mist nu 1 poot en de rest staat krom en kreukelig. Vorige week vroeg Harry nog of wij mijn reservebril moesten meenemen. Ik zei... mmm nee joh. Hij: echt niet? Ik: oke, toch maar wel. En nu ben ik hem zooo dankbaar. Wat zou ik zonder bril moeten. Alleen is die reserve bril ook een beetje krakkemikkig, maar we hopen enorm dat hij het de rest van onze reis blijft volhouden.

Wat verder opvalt in de Filippijnen is de nu al volop aanwezige kerstversiering. Lichtjes en kerstballen blinken overal. Verder klinkt de kerstmuziek al door de winkels en er wordt gezellig meegezongen. Een voor ons toch wel bijzondere ervaring halverwege oktober.

Vanaf morgen zullen wij een aantal dagen in het kindertehuis bij Luc logeren. Wij verwachten bij het kindertehuis geen WiFi te hebben. Dit betekend dat wij tot a.s. zaterdag geen blog kunnen plaatsen, apps kunnen ontvangen en versturen en mails kunnen lezen.
Wel zijn wij waarschijnlijk te bereiken met SMS of in noodgevallen per telefoon.

Geland en gesetteld

Na een stukje dag, een nacht, weer een dag en een stukje nacht reizen, zijn wij helemaal gezond en veilig aangekomen in Manilla.
Het was een heus grote reis. We zijn 29 uur onderweg geweest, van deur tot deur. Het idee dat wij zo ongeveer aan de andere kant van de wereld zijn, is nu toch wel gek. De reis ging heel goed. Jiska was echt super lief en vermaakte zich prima met allerlei cadeautjes die zij her en der toegestopt had gekregen. Vannacht kwamen wij toch best wel moe aan in Manilla, en inmiddels zijn we gesetteld in hotel the Legend Village.

Vandaag hebben wij eerst maar eens geshopt. Met een temperatuurtje van 28 graden is het toch wel fijn om wat drinken etc. in ons hotelkamer te hebben.

Hierna zijn we heerlijk gaan zwemmen bij ons hotel. De badmeester was super lief. Wij waren de enige badgasten en hij maakte zonder dat wij het wisten een heerlijke jacuzzi klaar. Met heerlijk warm water en heel veel sop. Surprise! klonk het ineens triomfantelijk. Echt een welkome verassing.

Vanavond zijn wij gaan eten bij de Mac. Lekker vertrouwd zou je dan denken. Maar het was een hele sport om uit te leggen wat wij wilde bestellen, want het personeel verstond maar weinig Engels. En tja, ons Filipijns is nou ook niet bepaald succesvol. Uiteindelijk zat Jiska i.p.v. kipnuggets met een dikke kipkluif en rijst voor haar neus.

Ons stoere moppie ligt inmiddels heerlijk te slapen. Zonder meer, wij zijn super trots op haar.
Nog 3 nachtjes, dan is ze eindelijk bij haar broertje en wij bij onze zoon. We tellen de dagen echt af.

Naar Luc!!!

Hoera! Wij gaan naar Luc. En dat ook heel snel!

Vorige week dinsdag werden wij gebeld met het mooie nieuws dat wij veel sneller dan verwacht al mogen afreizen naar Luc.

Wat een mooi nieuws en wat zijn wij blij! Er volgde een turbulente week waarin wij in no time onze reis mochten voorbereiden. Het is een kei drukke week geweest maar de koffers zijn gepakt en morgen is het zover dat wij op reis gaan. We hopen om 18.00 vanaf Schiphol op te stijgen. We vliegen met Qatar Airways. Na een tussenstop in Qatar zullen wij op vrijdag 14 oktober om 22.30 aankomen in Manilla (plaatselijke tijd).

Op dinsdag 18 oktober hopen wij Luc voor het eerst te zien. Wij kijken er enorm naar uit. Wat zal er veel veranderen in het leventje van ons kleine mannetje.

De Filippijnen staat bekend om zijn slechte internet bereik. Mochten wij een aantal dagen geen blog kunnen plaatsen, dan hoeven jullie niet bezorgd te zijn.

We zijn de laatste dagen overstelpt met lieve apps, kaartjes, mailtjes etc. Iedereen heel hartelijk dank hiervoor!