Manilla

Na een heel relaxed dagje gisteren, zijn wij vandaag na een goede vlucht weer aangekomen in Manilla. Luc had het tijdens de vlucht niet heel erg naar zijn zin. Een dreumesje wat nog geen 30 cm bewegingsvrijheid heeft is ook best wel beperkt, eigenlijk. Dat gaat straks wat worden tijdens de lange vlucht, terug naar huis.

Na de vlucht van Bohol naar Manilla gingen wij direct door naar het ICAB. Wij kregen alle officiële documenten voor de adoptie, waaronder het paspoort van Luc en zijn Visum. Hiermee werd de adoptieprocedure helemaal afgerond in de Filippijnen. Wat zijn wij hier dankbaar voor!
De medewerker van het ICAB, die het matchingsproces tussen ons en Luc had georganiseerd, wilde Luc graag nog even vasthouden. Maar zodra ze Luc in haar armen had, stak hij zijn armpjes direct naar ons uit. Hij wilde toch echt veel liever weer direct terug naar ons.

Na het ICAB stond een bezoek aan het KBF gepland. Na een gesprek met de directeur en een rondleiding door het kantoor konden wij dan eindelijk weer naar ons inmiddels vertrouwde hotel in de Legend Villas. Nog 1 nachtje zullen wij hier slapen en dan... terug naar huis!

Terug naar huis... oei, wat hebben wij hier zin in! Wij kijken er zo naar uit om al onze lieve familie en vrienden weer te zien. Om hen te kunnen omhelzen en natuurlijk om hen vol trots onze Luc te laten zien.
Morgenavond 19:00 uur plaatselijke tijd zullen wij vanuit ons hotel vertrekken naar de luchthaven van Manilla. Ons vliegtuig zal 23:59 uur opstijgen. Na een tussenstop op Qatar hopen wij zaterdag 12:40 uur (Nederlandse tijd) te landen op Schiphol. Wij kunnen niet wachten!

Dit zal dan ook onze laatste blog zijn vanuit de Filippijnen. Als wij thuis weer een beetje op dreef zijn, hopen wij nog een laatste blog ter afsluiting te plaatsen.

Net voordat wij de opstegen op Bohol hadden wij het nieuws gelezen dat de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming aan staatsecretaris Dijkhoff geadviseerd heeft per direct te stoppen met interlandelijk adoptie. En dan ineens stromen de tranen over de wangen.

Ik kijk naar Jis en bedenk wat er van haar geworden zou zijn als wij haar niet gekregen hadden. 5 jaar geleden kregen wij haar in onze armen. Een heel klein meisje van 5 pond. Ondervoed en met heel veel tekort aan liefde en aandacht. Eenmaal aangekomen in Nederland vertelde onze adoptiearts, dat Jis echt net op tijd voor adoptie was afgestaan. Als wij later waren gekomen had dit kleine meisje het niet overleefd.

En dan kijk ik naar Luc. Ons kleine mannetje kwam echt niet in aanmerking voor binnenlandse adoptie. Gewoonweg omdat binnenlandse adoptie in de Filippijnen bijna niet voorkomt. Veel mensen in de Filippijnen zijn straatarm en totaal niet in staat om een kindje te kunnen adopteren, en er zijn zoveel kinderen in nood...

Stel, dat interlandelijke adoptie niet was toegestaan, wat zou er van onze kindjes geworden zijn?

Er zijn zoveel kindjes over de wereld die niet in aanmerking komen voor binnenlandse adoptie. Gewoonweg omdat er in veel adoptielanden een groot deel van de bevolking al onder de armoedegrens leeft, omdat je een beperking hebt, omdat de sterren op je geboortedag op de verkeerde stand stonden, of omdat...

Ik kijk opnieuw naar mijn twee kinderen en besef hoe rijk ik met hen ben. Ze hebben allebei geen enkel DNA-deeltje van ons, maar het zijn toch onze eigen kindjes.
Wat houden wij zielsveel van ons tweetal en wat zullen wij ons enorme best doen om hen in alle liefde groot te brengen en wat een rijkdom dat wij hun kunnen vertellen over God in de hemel, die leeft!
Jis slaat haar armen om mij heen en zegt: Mam, ik hou van je. Ik kijk haar aan en zeg: lieve schat, ik hou ook zo veel van jou!

P.S.: bij de foto's staan ook nog de foto's die wij eerder niet konden uploaden.